Zespół zaburzeń koncentracji uwagi i nadpobudliwości psychoruchowej dotyka 3-5% populacji osób dorosłych i zawsze rozpoczyna się w dzieciństwie choć nie zawsze zostaje już wtedy rozpoznany.

Wynika to z faktu, że zaburzenie to kojarzono wyłącznie z obecnością znacznej nadruchliwości i uważano, że występuje niemal wyłącznie u osób płci męskiej. Z tego powodu większość dorosłych z ADHD nie otrzymuje skutecznego leczenia ponosząc wtórne szkody życiowe - edukacyjne, osobiste i zawodowe.

Istotą zaburzenia jest nieprawidłowa regulacja specyficznych neuroprzekaźników w specyficznych obszarach mózgu.  W związku z tym pacjent doświadcza istotnych trudności w obszarze funkcji wykonawczych, przy całkowicie zachowanym funkcjonowaniu intelektualnym i poznawczym charakterystycznym dla danej osoby. Ta dysproporcja najwyraźniej widoczna jest u osób posiadających wysoką inteligencję, u których otoczenie może obserwować znaczny rozdźwięk pomiędzy możliwościami i efektami działania. 

​

Trudności doświadczane przez osoby z ADHD

 

Osoby z ADHD mają biologicznie uwarunkowane i w znacznej części niemożliwe do samodzielnego przezwyciężenia trudności:

• samoorganizacja, realizowanie podjętych planów, 

• motywacja do rozpoczęcia czynności, kończenie rozpoczętych zadań, 

• przestrzeganie terminów i punktualność,

• utrzymanie uwagi przez dłuższy czas na wykonywanym zadaniu,

• rozpraszalność uwagi w reakcji na bodźce zewnętrzne,

• u niektórych ale nie u wszystkich: nadaktywność  ruchowa, nadmierna potrzeba ruchu, w niektórych przypadkach niemożność spokojnego pozostawania w miejscu

• niemożność uzyskiwania stanu całkowitego odprężenia, stałe lub częste uczucie wewnętrznego niepokoju, podminowania, "nakręcenia", znaczna reaktywność na bodźce zewnętrzne,

• duża reaktywność emocjonalna obserwowana przez otoczenie jako nadwrażliwość, a przez samą osobę odczuwana jako duża zmienność nastroju niekiedy nawet z godziny na godzinę lub z dnia na dzień,

• trudność z powstrzymaniem reakcji - wpadanie w słowo, mówienie bez zastanowienia, działanie pod wpływem chwili,

• wybuchowość czy nawet agresja fizyczna,

• znacznie większe w porównaniu z innymi narażenie na somatyczne i psychologiczne skutki stresu. 

 

Osoby z nieleczonym zaburzeniem i jednocześnie wysoko funkcjonujące intelektualnie mogą osiągać kolejne progi edukacyjne a także zdobywać stopnie naukowe, jednak wiąże się to z ich strony z nieporównanie większym wysiłkiem i u większości skutkuje wtórnymi szkodami wynikającymi z niewspółmiernego obciążenia organizmu.